Decke Pitter

Woensdag aan het einde van de middag was ik in de stad. De missie om een kaartje te bemachtigen voor de Matthäus Passion van komende zondag slaagde. De missie om een nieuw hoesje voor mijn mobiele telefoon te vinden mislukte voor de zoveelste keer. Maar eigenlijk was dat allemaal bijzaak. Want ik kwam voor Decke Pitter.

Decke Pitter, oftewel dikke Pieter, is de grootste klok van de Dom van Keulen, en zelfs één van de grootste van Europa. Twee jaar terug brak de klepel af en naar aanleiding daarvan voerden we in het Radio 1 Journaal dit gesprek over de dikzak Als hij in zijn normale doen in de toren hangt, luidt hij alleen bij hele speciale gelegenheden. Zoals bij de keuze van een nieuwe paus.

Dus het was niet voor niets dat ik woensdag bijtijds de redactie van de Kölner Stadtanzeiger verliet. Wat nou Matthäus en telefoonhoesje, ik wou die klok! En ik was niet de enige. Rond 17.30, één van de potentiele rookmomenten in Rome, drentelden meer mensen wat in het rond aan de voet van die enorme torens. De WDR had een live-positie ingericht. Maar er gebeurde niets. Toen er om 18.15 nog niets te horen was, ging ik naar huis.

Waar ik er via een opmerking op Facebook achter moest komen dat de meeuw op het schoorsteentje inmiddels plaatsgemaakt had voor witte rook. Werk je er al die weken zó hard naartoe, mis je het moment suprême. Snel deed ik de achterdeur open. Héél in de verte hoorde ik iets diep en donkers. Ha, daar was Decke Pitter!

In mijn woonkamer leek het ondertussen wel Pinksteren. Duits en Nederlands kwamen in een mengvorm uit radio, tv en computer, en ik verstond alles. Van het op dit moment even helemaal niets kunnen doen behalve toekijken, werd ik zo onrustig, dat de heilige geest wel in me gevaren leek. Het enige dat nog ontbrak was iets dat op een tong van vuur geleek en zich op mij neerzette.

Ademloos heb ik zitten kijken. Naar de mensen op het plein. Naar de vreemd bibberende kardinaal Touran. En naar de nieuwe paus. De arme man, dacht ik, toen ik hem bijna weerloos op dat balkon zag staan. Maar ook zijn bescheidenheid viel me op. Bescheidenheid die de katholieke kerk past, vandaag de dag.

Paus Franciscus is de paus van Keulen. Want hoe zijn pontificaat ook verloopt, nooit zal ik vergeten dat ik Decke Pitter uiteindelijk tóch voor hem heb horen luiden.