Het was in het midden van de jaren ’90 dat ik schijnbaar
opeens geïnteresseerd was in voetbal. Voor die tijd vond ik dat bord op schoot
op zondagavond maar een saai gebeuren, maar van de ene op de andere dag was dat
voorbij. Dat bij mij op school alle meisjes fan waren van de Backstreet Boys en
ik dat pertinent niet wilde hielp aardig mee.
De sportverdwazing die begon met mijn bekering tot het
voetbal is gelukkig alweer lang geleden omgeslagen in sportinteresse. En meer
nog dan van mooie sport en bijzondere uitslagen hou ik tegenwoordig van de
verhalen uit de sport. Niet de zoveelste trainer die er in de derde persoon wat
op los analyseert. Nee, de verhalen van sporters of teams waar iets mee is dat
afwijkt van de -onbewuste- norm dat sporters in alle opzichten perfecte mensen
zijn.
Dat was dan ook de reden dat ik de documentaire Diego
Maradona. Rebel. Hero. Hustler. God. graag wilde zien toen ik er onlangs
over hoorde. Als er nou iemand is met een leven vol rafelranden dan is het
Maradona wel. Bovendien wéét ik dat hij een formidabele voetballer was, maar
kwam mijn liefde voor de sport te laat om daar nog zelf getuige van te zijn
geweest. Er moet toch meer zijn dan die warming up waarbij hij op de klanken
van ‘Life is life’ een hele trukendoos opentrekt?
Nou en of er meer is. Talloze mooie acties, in de
documentaire maar zelden in beeld gebracht vanuit dat standaard stadionperspectief
waarbij je het hele veld overziet. Regisseur Asif Kapadi heeft ervoor gekozen
veelal de beelden van de camera’s direct naast het veld te gebruiken. De acties
zien er nog net zo mooi uit, maar de emotie op de gezichten is veel beter te
zien.
Maar meer dan het voetbal, zowel in de film als in het echt,
is er het leven buiten het veld. In het chaotische Napels van eind jaren ’80
waar, dankzij de combinatie van beeld en muziek, bijna voelbaar wordt hoe
Maradona daar nooit een moment rust gehad heeft. Er is de mafia-familie
Giuliano. Er zijn vrouwen, en kinderen. En er is cocaïne. Steeds meer. Totdat
de drugs het op een dag overneemt van de sport, in alle opzichten.
Van alle gesprekken die in de film dienen als voice-over bij
de uren authentiek beeldmateriaal vond ik die met de personal trainer van
Maradona het meest indrukwekkend. Hij legt uit wie Diego is, een vriendelijke
kerel uit een arme buitenwijk van Buenos Aires. En wie Maradona is, een
arrogante klootzak waar hij niets mee kan. En hoe Diego Maradona nodig heeft,
om zich staande te kunnen houden.
En dat allemaal, dacht ik na twee uur ademloos kijken, om een
spel met een bal. Dat is een bord op schoot meer dan waard. Maar geen verlopen
leven.
