Als ik de klok ruim tien jaar terug zet woon ik opeens weer
op een zolderkamer in Groningen. Donderdagavond is weer stapavond. In het
weekend schaats ik in Hengelo. En er is Idols. Een programma waar ik vanaf het
begin een hekel aan heb gehad, maar waaraan op zeker moment niet meer viel te
ontkomen. Jim en Jamai waren overal.
In ‘U kunt nog stemmen’, een documentaire van Emma Westerman, waren dat dan ook de enige namen en gezichten die ik nog kende. Dat
er ook ooit een Bas, een Joel en een Zosja op het podium hadden gestaan heb ik
volledig gemist. En dat is precies waar deze documentaire om draait.
Want met name de plotselinge bekendheid was voor alle tien
deelnemers even overdonderend. Net zoals de oorverdovende stilte die daar voor
de meesten na het Idols-avontuur op volgde. Allemaal hadden ze een droom toen
ze op die stip gingen staan. En voor allemaal pakte het uiteindelijk anders
uit. Gewenst of niet.
Reünies zijn fascinerend. Mensen terugzien in een context
die er niet meer is levert vaak verrassende taferelen op. Van openhartigheid,
schaamte en een portie ongemak. Dat alles komt terug. Stukken interessanter dan
Idols zelf ooit is geweest.
