Het is alweer een paar weken geleden dat ik hem voor het
eerst zag. Nietsvermoedend zette ik de tv aan en viel in een kerstreclame. Daarin
pendelt een meisje van een jaar of 10 heen en weer tussen haar ouders in de
dagen voor kerst. Eigenlijk wil het meisje maar één ding: dat haar familie
samen kerstmis viert. Om die droom een handje te helpen legt ze bij haar vader
een pannetje van het gourmetstel onder zijn kleine kunstkerstboom. Zodat vader
uiteindelijk met het pannetje in de hand voor de deur staat, zijn ex-vrouw en
hij elkaar een ogenblik aarzelend aankijken en de hele familie samen aan het
kerstdiner zit. ‘Goed eten is samen eten’ is de boodschap waarmee de supermarkt
achter de reclame het filmpje besluit.
Sinds die avond een paar weken geleden heb ik de reclame al
talloze keren gezien, en toch krijg ik er elke keer weer buikpijn van. Want in hoeveel
gezinnen waar iets aan de hand is zou dit nou écht kunnen? Ik ben zelf het kind
van gescheiden ouders. En hoewel hun scheiding beslist geen vechtscheiding was,
zou dit tafereel bij ons thuis zo’n twintig jaar geleden toch echt ondenkbaar zijn
geweest. En nog, uiteindelijk, ook al kunnen mijn ouders al jaren prima
gezamenlijk aanwezig zijn bij de belangrijke momenten in mijn leven. Gelukkig
maar.
Er zijn heel veel kinderen, klein en groot, voor wie dat
niet vanzelfsprekend is. Met kerst niet, en nooit niet. Er is teveel gebeurd,
als gevolg van een scheiding of andere conflicten. Familieproblemen die te
groot zijn voor het pannetje van een gourmetstel. En die soms een leven lang
leiden tot lege stoelen aan het kerstdiner, bij een bruiloft of zelfs op een
begrafenis.
En er zijn nog veel meer redenen waarom mensen niet samen
kunnen eten met kerst of op andere, in mijn ogen zelfs veel belangrijker dagen.
Omdat er iemand ontbreekt die ziek is, of uitgezonden naar een conflictgebied.
Omdat daar juist dierbaren zijn achtergebleven, die niet mee konden op de
vlucht naar hier. Omdat er in sommige situaties geen andere oplossing bestaat
dan afscheid van elkaar nemen. En omdat er mensen niet meer zijn die nog elke
dag intens worden gemist. Zou de supermarkt daar wel eens aan gedacht hebben?
Ik stel voor dat supermarkten en andere winkels die in deze
dagen meer ideeën verkopen dan spullen, zich voortaan toch weer op dat laatste
gaan richten. Daar zijn ze voor en daar zijn ze goed in. Wat mij betreft kan de
supermarkt om de hoek er direct mee beginnen. Op zoek naar kerstkransjes stond
ik de afgelopen dagen al drie keer voor een leeg schap. Zorg nou maar eerst dat
dat gevuld is en bewaar andere problemen voor daarna.
