Het begon op zijn zachtst gezegd veelbelovend allemaal. Met
2014 in zicht had ik eindelijk weer eens goede voornemens. En wat voor. Ik zou
meer gaan sporten. Ik zou minder dingen doen waar ik geen zin in had. Ik zou
eindelijk weer eens een echt leuke jongen tegenkomen. En ik zou op hakken leren
lopen. Ongeveer op het moment dat ik dit allemaal bedacht kwam HIJ huilend uit
een glazen huis in Leeuwarden.
De eerste maanden van het nieuwe jaar gingen crescendo. Ik
was overal in Europa. Op de redactie deed ik het WK Voetbal. Er waren muziek en
vrije tijd en De Technicus. En af en toe keek ik uit het raam en zag HEM wegrijden
van de parkeerplaats.
Totdat ik op een middag in juli niet meer van de bank af kon
komen. En vervolgens niet op vakantie kon, en niet meer viool spelen en niet
naar concerten. Niks meer eigenlijk. Kort daarvoor was De Technicus al uit
beeld verdwenen. Of het ermee te maken had dat hij in de afbeelding van HEM op
mijn koelkast tegen een collega aankeek, blijft gissen.
Liggend op bed sloeg de balans opeens door naar de treurige
kant. Mijn voornemen om op hakken te leren lopen had ik duur betaald. De
leukste jongen sinds jaren was weg, en even later ook de kans op de baan
waarvan ik jaren had gedroomd. Ik deed weliswaar niets meer waar ik geen zin in
had, maar alles wat wél leuk was kon ook niet meer. Het enige voornemen dat ik
tot in den treure ten uitvoer bracht was sporten. Wandelen vooral, kilometers
wandelen. Af en toe kwam ik HEM ergens tegen, terwijl HIJ dingen deed die duidelijk
leuker waren dan mijn zoveelste pijnlijke wandeling. HIJ wel.
Inmiddels sta ik ongeveer op dat punt waarop ik vorig jaar
om deze tijd ook stond. Weer komt er een nieuw jaar aan. Weer zat HIJ in een
glazen huis. Een Go-Pro voorkwam dat de finale weer veranderde in een tranendal.
Misschien vond HIJ, net als ik, dat-ie wel genoeg gehuild had het afgelopen
jaar.
Tijd dus, om het oude het oude te laten. Om de gemiste
kansen, De Technicus en het grootste deel van mijn rugpijn achter te laten in
2014. En na een jaar vol grappen van collega’s en vrienden, tot en met
gearrangeerde handdrukken aan toe, mag HIJ daar eigenlijk wel bij. Zelf gaf ik telkens
weer de voorzet, met mijn talloze opmerkingen over ’s mans appetijtelijke uiterlijk.
En alle lachbuien vol pijnscheuten in mijn rug dankzij de steeds wildere fantasieën
van anderen heb ik er graag voor over gehad. Maar nu is het klaar.
Doe in 2015 maar gewoon meer leuk. Minder moeilijk. Én een
Iphone. Ook zonder Coen Swijnenberg moet dat te doen zijn.
