Drie gezichten keken me het hele gesprek lang streng aan
vanaf de andere kant van de tafel. De man in het gezelschap zat er ook nog eens
onderuitgezakt bij, met zijn armen over elkaar geslagen. Zo goed als ik kon
beantwoordde ik de vragen van de sollicitatiecommissie. Maar eenmaal onderweg
terug naar Groningen, ergens in het
najaar van 2008, vroeg ik me af wat hier voor goeds uit kon komen.
Heel veel, zo is de afgelopen jaren gebleken. En dat terwijl
ik op het moment van die sollicitatie daar eigenlijk helemaal niet wilde
zitten. Net klaar met mijn studie wilde ik op reis, de wereld in. Achteraf
gezien is mijn toenmalige geldgebrek een groot geluk geweest. Het bleek het
begin van een andere reis, die door de bijzondere wereld van de journalistiek.
Makkelijk waren die de eerste jaren zeker niet. Mensen op
onzalige tijden met soms brutale vragen lastigvallen, omgaan met groot en
ingrijpend nieuws over aanslagen en ongelukken, verantwoordelijk zijn voor een heftig
dossier, radio maken: ik moest het allemaal leren, en dat was zwaar.
Daarmee liep ook ik, zoals zoveel jonge mensen die beginnen
met werken, die eerste jaren enorm op mijn tenen. En wie dat te lang doet zakt
vroeg of laat door zijn enkels. Ik bleek daarop geen uitzondering. Gelukkig
bleef het bij mijn enkels en waren een paar gesprekken voldoende om de last van
het werk anders te verdelen. Sindsdien blijf ik doorgaans op mijn gesneakerde
voeten staan op de werkvloer.
Toch is die reis door het grote binnenland vooral een hele
mooie geweest. Hij bracht me naar verhalen van Oost-Groningen tot
Zeeuws-Vlaanderen. Naar problemen op scholen, in ziekenhuizen, in de natuur of
in de kerk. Naar allerhande inhoudelijke en praktische problemen die je vooraf
niet kunt verzinnen, en waar je toch weer een oplossing voor verzint. En naar de
kleine verhalen in de schaduw van het grote nieuws. Ook na al die jaren blijft
het verhaal van de hoogleraar die ontdekte dat de maan verkeerdom op het meeste
Sinterklaaspapier staat getekend één van mijn favorieten.
En nu is het klaar. Na elf jaar wordt dit mijn laatste dag
als binnenlandredacteur. Een dag om in dankbaarheid terug te kijken. Op alle
grote, kleine, mooie en lelijke verhalen waar ik aan meegewerkt heb. En vooral
op alle kansen die ik gekregen heb, in royale hoeveelheden.
Gelukkig gaat de reis volgende week gewoon weer verder. Na
mijn tijd op de binnenlandredactie ga ik dan alsnog de wereld in: komende
maandag begin ik als buitenlandredacteur.
