donderdag 15 augustus 2019

Gezien: Diego Maradona. Rebel. Hero. Hustler. God.


Het was in het midden van de jaren ’90 dat ik schijnbaar opeens geïnteresseerd was in voetbal. Voor die tijd vond ik dat bord op schoot op zondagavond maar een saai gebeuren, maar van de ene op de andere dag was dat voorbij. Dat bij mij op school alle meisjes fan waren van de Backstreet Boys en ik dat pertinent niet wilde hielp aardig mee.

De sportverdwazing die begon met mijn bekering tot het voetbal is gelukkig alweer lang geleden omgeslagen in sportinteresse. En meer nog dan van mooie sport en bijzondere uitslagen hou ik tegenwoordig van de verhalen uit de sport. Niet de zoveelste trainer die er in de derde persoon wat op los analyseert. Nee, de verhalen van sporters of teams waar iets mee is dat afwijkt van de -onbewuste- norm dat sporters in alle opzichten perfecte mensen zijn.

Dat was dan ook de reden dat ik de documentaire Diego Maradona. Rebel. Hero. Hustler. God. graag wilde zien toen ik er onlangs over hoorde. Als er nou iemand is met een leven vol rafelranden dan is het Maradona wel. Bovendien wéét ik dat hij een formidabele voetballer was, maar kwam mijn liefde voor de sport te laat om daar nog zelf getuige van te zijn geweest. Er moet toch meer zijn dan die warming up waarbij hij op de klanken van ‘Life is life’ een hele trukendoos opentrekt? 

Nou en of er meer is. Talloze mooie acties, in de documentaire maar zelden in beeld gebracht vanuit dat standaard stadionperspectief waarbij je het hele veld overziet. Regisseur Asif Kapadi heeft ervoor gekozen veelal de beelden van de camera’s direct naast het veld te gebruiken. De acties zien er nog net zo mooi uit, maar de emotie op de gezichten is veel beter te zien.

Maar meer dan het voetbal, zowel in de film als in het echt, is er het leven buiten het veld. In het chaotische Napels van eind jaren ’80 waar, dankzij de combinatie van beeld en muziek, bijna voelbaar wordt hoe Maradona daar nooit een moment rust gehad heeft. Er is de mafia-familie Giuliano. Er zijn vrouwen, en kinderen. En er is cocaïne. Steeds meer. Totdat de drugs het op een dag overneemt van de sport, in alle opzichten.

Van alle gesprekken die in de film dienen als voice-over bij de uren authentiek beeldmateriaal vond ik die met de personal trainer van Maradona het meest indrukwekkend. Hij legt uit wie Diego is, een vriendelijke kerel uit een arme buitenwijk van Buenos Aires. En wie Maradona is, een arrogante klootzak waar hij niets mee kan. En hoe Diego Maradona nodig heeft, om zich staande te kunnen houden.

En dat allemaal, dacht ik na twee uur ademloos kijken, om een spel met een bal. Dat is een bord op schoot meer dan waard. Maar geen verlopen leven.





Geen opmerkingen:

Een reactie posten