Het zal ergens begin september geweest zijn dat ik op een avond de bladmuziek voor het nieuwe project van mijn koor erbij pakte. Na maandenlang gedwongen en heel begrijpelijk stil zijn mochten we weer. Verschillende stukken kwamen langs: oude en nieuwe, meer en minder melodieuze. Bij de Carols of Death van William Schuman veerde ik op: had ik die niet eerder gezongen? En toen ik weer wist waar en wanneer dat was geweest had ik, niet voor het eerst de laatste maanden, het gevoel in Groundhog Day terechtgekomen te zijn.
Groundhog Day heeft eigenlijk iets te maken met het begin van de lente. Als ergens in de VS vroeg in februari de bosmarmot tevoorschijn komt, komt het voorjaar eraan, zoiets. Maar meer nog dan het verhaal van een bosmarmot is Groundhog Day een film, over een man die telkens opnieuw dezelfde dag meemaakt. Alsof hij gevangen zit in de tijd.
Bij het horen van de Carols of Death van Schuman kreeg ik het gevoel dat de tijd míj gevangen nam, en me terugstuurde naar vier jaar geleden. Ook toen zong ik die stukken. Ook toen deed ik dat als onderdeel van een programma vol vergankelijkheidsmuziek. Ook toen kwamen de Amerikaanse presidentsverkiezingen eraan. En ook toen was het een vreemde tijd, met meer grijze wolken dan blauwe lucht en zonneschijn.
Waar de wind en de wolken nu over de hele wereld waaien, waaiden ze destijds in mij. Een zomer vol hoge pieken en diepe dalen met een man lag achter me, en wilde maar niet tot rust komen. Me aansluiten bij een koor bood enig houvast, al zongen we dan het ene droevige stuk na het andere. Maar het hielp niet tegen de zwaarte van een donker najaar, en de periode die dáár weer op volgde. Gelukkig is die storm inmiddels uitgeraasd. De geschiedenis kan immers wel rijmen, maar herhaalt zichzelf nooit helemaal.
Toch kreeg ik de afgelopen weken soms het gevoel om, behalve vier jaar terug, ook een halfjaar terug in de tijd getrokken te worden. Met oplopende besmettingscijfers. Steeds grotere zorgen bij vrienden en bekenden die werken in de zorg. Onheilspellend gespannen dagen op werk. De vraag hoe lang ik nog mag blijven zingen. En beperkingen op reizen dichtbij en ver weg. Alsof alles weer van voren begint.
Precies om die reden liep ik afgelopen week een dagtocht met een vriendin rond de Reeuwijkse Plassen. Dat natuurgebied ontdekten we ergens in het vroege voorjaar, op zoek naar een plek om op anderhalve meter bij te kletsen, zonder wie dan ook maar in de buurt. Dat laatste was ditmaal exact hetzelfde. Maar nu scheen de zon wél, snaterden de ganzen en was het windstil. Een bosmarmot zag ik niet. Toch moet ergens de doorbraak van Groundhog Day beginnen.
Scene uit 'Groundhog Day'. Hoofdrolspeler Bill Murray onderweg met een bosmarmot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten