Het moment zelf ontgaat mij volledig. Ik lig in bed. Diep
in slaap, met een duim in mijn mond en een blos op mijn wangen. Dromend over de
dag die is geweest. Op 9 november 1989 ben ik zes jaar geworden.
Beneden zet mijn vader de tv aan. Even kijken of er nog
wat gebeurd is vandaag. Met open mond staat hij in de kamer. De Muur is
gevallen. Wat niemand ooit voor mogelijk had gehouden, is zomaar echt gebeurd.
Dit is het verhaal zoals het mij al kort na die bewuste
negende november is verteld. En zoals het tot op de dag van vandaag wordt
herhaald. Ook vandaag word ik weer zes. Voor de 25e keer.
Het verhaal blijft bijzonder, elk jaar opnieuw. Ook omdat
de Val van de Muur onbedoeld zo’n invloed gehad heeft op mijn leven. Mede door
alle verhalen over de Muur besluit ik na het VWO geschiedenis te gaan studeren.
En om uiteindelijk zelf voor ruim een jaar naar Berlijn te gaan.
Daar woon ik om de hoek
bij de Bornholmer Straße, waar de grens als eerste openging
in die novembernacht. En daar was ik verliefd als nooit tevoren en nooit meer
daarna. Op een Wessi, die als kind in Berlijn dacht dat elke Duitse stad een
muur had.
Vandaag zal ik proosten. Op de Val van de Muur. En op dat
meisje van 6. Dat niet het minste benul had welke levensbepalende gebeurtenis
zich aan het voltrekken was. Dat slechts droomde van haar nieuwe fiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten