Er zijn maar weinig zaken waar ik het in het leven werkelijk niet goed
mee kan vinden. Mosselen, verlichte rendieren in tuinen en sneeuw, daarmee zijn
we er wel zo’n beetje. Maar er is nog iets waar ik niet van hou, en dat me van
alle kanten aanvalt dezer dagen. Dat is kerstmuziek.
Zodra ik de eerste sleebellen hoor op de radio, ergens
halverwege november, slaak ik mijn eerste diepe zucht. Als ik de kerstreclame van Sky Radio zie zucht ik twee keer. En als
Chris Rea nog steeds niet thuis blijkt voor kerst, gaat de radio
resoluut op een andere zender. Voor één plaat wil ik nog wel een uitzondering
maken, en dat is die van Mariah Carey. Maar dan wel alleen midden in de zomer,
als je net eindexamen hebt gedaan en in de kelder van discotheek New York met
een jongen staat te flirten.
Waar het vandaan komt weet ik niet. Weliswaar was kerst
vroeger niet altijd even leuk, maar Festen-achtige taferelen hebben zich bij
ons thuis nooit voorgedaan. Toen ik klein was lagen er zelfs regelmatig
cadeautjes onder de boom. Jaren heb ik met een biertje in de hand vrolijk staan
mee feesten tijdens de Hengelose kerstmiddag op 24 december. En in
tegenstelling tot alle andere dagen van het jaar, blijkt sneeuw met kerst
eigenlijk heel mooi. Dus ook ik sta voor een raadsel.
Sinds een paar jaar sleurt Serious Request me door deze
muzikaal moeilijke tijd. Het aantal kerstplaten in deze oneindig durende radioshow
valt te overzien. En zeker als Coen Swijnenberg daar aan meedoet, zoals dit
jaar weer, overzie ik al gauw nagenoeg al het andere. Bovendien bewijst het duo
Smith & Burrows dat een kerstplaat ook heel anders kan klinken. Geen bellen
en geen rendieren, maar een onvervalste en bovendien zeer herkenbare eindejaarsmelancholie.
Ik vermoed dat de mannen zeker net zoveel van kerstmuziek houden als ik.
Of het gewoon heel anders aanpakken, dat kan natuurlijk ook.
Sinds mijn middelbare schooltijd begint kerst niet voordat het kleine jongetje
in het King’s College Choir uit
Cambridge ‘Once in Royal David’s City’ heeft gezongen bij de BBC. Wat er verder
aan nachtmissen en gerechten nog wordt opgediend doet niet meer ter zake, want
dát hoogtepunt valt niet te overtreffen. Ook alle andere carols zijn
goedgekeurd, en natuurlijk het onvolprezen Weihnachtsoratorium van Bach.
Nog even doorbijten. Over een week om deze tijd zit het kerstdiner er alweer op. Zijn de eerste verlichte herten overleden aan de
gevolgen van kortsluiting. En gaan de bellen van de arrenslee langzaam weer
richting Noordpool. Ik kan niet wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten