Er was eens een paus

Er was eens een paus die op een stille morgen in februari besloot dat het genoeg was geweest. Hij voelde zich oud en niet meer in staat om leiding te geven aan die enorme, bijna onbestuurbare onderneming die kerk heet. Bidden, boeken schrijven en piano spelen was alles wat hij nog wilde.

Met zijn onverwachte stap verbaasde hij niet alleen zijn kardinalen. Hij verbijsterde er menig redactie mee, één redacteur op een Hilversumse redactie in het bijzonder. Toen de rode flashes van de persbureaus over mijn scherm dansten voelde ik de schrik en de spanning letterlijk in mijn hartstreek.

De paus heeft zich de afgelopen acht jaar méér met mijn leven bemoeit dan zijn voorganger alle jaren daarvoor. Ook al was het niet direct in geestelijk opzicht, hij was meer een vader dan hij en ik ooit hadden kunnen denken.

Zoals die keer dat hij bijna een schisma in de familie veroorzaakte. Een zonnige zondagochtend in Castel Gandolfo eindigde in theologisch gesoebat over het instituut kerk. Er was een dag lang praten voor nodig om alle verschillende meningen weer aan elkaar te lijmen. 

De paus bood me ook een kans. De kans om met mijn viool af te reizen naar de Sint Pieter in Rome. En daar met een volstrekt atheïstisch Berlijns studentenkoor en –orkest een mis op te voeren ter meerdere eer en glorie van hemzelf. Een nauwelijks nog door iets anders te overtreffen avontuur.

En op die maandag in februari schopte hij mijn plannen in de war. De uitwisseling kwam al in zicht, maar opeens werd alles anders. Ik werkte langer door, maakte lange dagen en vertrok afgelopen donderdag, enigszins vertwijfeld omdat er nog zoveel werk moet worden gedaan, tóch naar Baarlo.  Op het werk dat al gedaan ís, kijk ik overigens tevreden terug. Zoals je hieronder kunt horen en zien, hebben Mattijs van de Wiel, Rop Zoutberg en Thomas Spekschoor hun best gedaan.

Zoals vaders soms voor discussie zorgen, hun kinderen kansen bieden of een streep trekken door hun plannen, zo manifesteerde paus Benedictus XVI zich de laatste jaren soms ook in mijn leven. Niet als geestelijk leidsman. Wel als een soms gewenste, soms ongewenste bemoeial.

En nu is hij weg. Bidt, schrijft boeken en speelt piano. Mozart, naar het schijnt. Ik vraag me ondertussen af wat zijn opvolger voor mij in petto heeft.

Mattijs van de Wiel vanaf het Sint Pietersplein tijdens de laatste audiëntie van de paus

http://nos.nl/audio/478936-kreeg-een-impuls-van-de-blijheid-van-het-geloof.html

Rop Zoutberg verslaat het vertrek van de pauselijke helikopter
http://nos.nl/audio/479399-nog-nooit-eerder-gezien-in-de-geschiedenis.html

In een bijdrage van Thomas Spekschoor het antwoord op de vraag wat een sede vacante eigenlijk is
http://nos.nl/video/479487-paus-teruggetreden-een-lege-zetel-in-het-vaticaan.html