Das Leben ist kein Ponyhof

Horendol was ik, en doodmoe, toen ik vorige week donderdagavond in mijn auto stapte. De paus was een paar uur eerder in zijn helikopter gestapt – verschil moet er zijn – en nu hij weg was mocht ik het ook. Op naar Baarlo, voor een vijfdaagse cursus Duits.

Over de vraag of ik zo’n cursus nog nodig had liepen de meningen uiteen. Welnee, zijn mijn omgeving, wat moet je daar nog leren na je avonturen in Berlijn? Welja, zei de organisatie achter de uitwisseling, je leert er altijd weer wat nieuws. En dat laatste bleek inderdaad het geval.

Wat dacht je van nieuwe methoden om een taal te leren? Naamvallen bijvoorbeeld, gingen prima via de uit volle borst meegezongen schlagers van Peter Maffay en Udo Jurgens. Ook het spel ‘Ik ga op reis en neem mee' bleek geschikt, met de juiste vervoeging van begrippen als een wonderschone koptelefoon, een virtuele zaklamp en een gedeukte gieter. 

Ook ken ik weer een aantal prachtige, nieuwe Duitse spreuken en spreekwoorden. Wat dacht je van ‘ein Mann ohne Schnurrbart ist als ein Haus ohne Balkon‘? Of: das Leben ist kein Ponyhof. En mijn persoonlijke favoriet: Egal wie die Flasche aussieht, Hauptsache, wir sind betrunken! Had ik toch allemaal maar mooi niet geweten, en proefondervindelijk vastgesteld, als ik niet in Baarlo was geweest.

En het belangrijkste is misschien wel, dat ik er in ieder geval een béétje heb leren ontspannen. Zonder gekheid, het is best een pittige onderneming, de paus journalistiek uitzwaaien en tegelijk een tijdelijke verhuizing van woning en werk naar Keulen voorbereiden. Van de meditatiesessies in de ligstoel, aan het einde van een cursusdag, of van de wandelingen langs de Maas, heb ik dan ook met afstand het meest genoten. Er kwam weer ruimte om te ademen.

Het leven leek de laatste weken dus vooral op een Ponyhof met op hol geslagen paarden. Maar langzaam lopen ze weer in een normaal tempo. Ook al heb ik dan sinds Baarlo ook nog even een driedaags seminar in Den Haag gevolgd, mijn kamer in Utrecht min of meer verbouwd en ben ik inmiddels naar Keulen verhuisd. Op het moment van lezen is het journalistieke avontuur ook nog eens echt begonnen, op de redactie van de Kölner Stadtanzeiger. Daar dreigen die paarden weer even van in galop te gaan. Maar wedden dat ik ze wel weer richting Ponyhof krijg?