Die zweite Halbzeit

Het zonder twijfel mooiste gedeelte van mijn Erasmus-tijd in Berlijn, in 2006 alweer, was het WK Voetbal. Vier weken lang was Berlijn één smoorhete Fanmeile, met op elke straathoek tv-schermen, bier en feestende mensen. Van Oranje moest men weinig hebben, ik op mijn beurt ook weinig van die Mannschaft, maar daar tussendoor was het leven even één grote polonaise.

Sinds die tijd kan ik voetbal kijken in het Duits. Buitenspel bijvoorbeeld (en ik kan dat nog zien ook, als vrouw, há!) is Abseits, een penalty is een Elfmeter, een hoekschop een Eckball en zowel een wedstrijdhelft als de rust heet Halbzeit. Vanmorgen vroeg klonk de fluit van de scheidsrechter: mijn zweite Halbzeit in Keulen is begonnen.

Dus ik ben over de helft. Over vier weken om deze tijd ben ik alweer in Utrecht geweest, en inmiddels onderweg naar het afsluitende seminar in Berlijn. De eerste helft is meer dan voorspoedig verlopen. Want er is rust, zowel op het veld, als daarbuiten.

Even ren ik niet, in een aaneenschakeling van ochtend- en avonddiensten, als een dolle over de redactie, maar bouw aan grotere en langere verhalen voor achtergronduitzendingen en bijlagen. Over onderwerpen als huisvuilinzameling, Noord-Korea en het nieuwe Rijksmuseum. En natuurlijk over de aanstaande troonswisseling. Ze wilden het toen in 2006 niet geloven, maar Duitsland kleurt oranje. Let maar op.

En er is rust in het leven buiten het veld. Er zijn minder afspraken. Minder verplichtingen. Er is tijd om een boek te lezen. Om een paar uur van tevoren te besluiten om naar een concert van Kyteman te gaan. Of om na het werk nog even het prachtige Wallraf-Richartz Museum binnen te lopen. Kan allemaal zomaar. Mijn tijd is voor even van mij.

Wat niet betekent dat hier niets moet. Een paar deadlines liggen me aan de horizon grijnzend aan te kijken, en zeker wat betreft Koninginnedag zijn ze superstrak. Ook in Duitsland kan je een verkoudheid, eczeemaanval of oogontsteking krijgen. Vrienden, familie, collega’s, afgezien van leuke weekendbezoekjes zijn ze hier allemaal niet. En ook al wordt het weer nu eindelijk beter, ook hier was het veel te lang veel te koud en te donker voor de tijd van het jaar.

Dus dat ik over een paar weken terugkom terwijl de bomen volop in bloei staan, en ik in hun schaduw weer een biertje kan drinken met alle bekenden, dat zijn dingen om echt naar uit te kijken. Maar laat mij tot het zover is eerst die tweede helft maar spelen, en de scheids mag daar wat mij betreft nog best wat extra tijd bij op tellen. Zodat ik hopelijk, voor het eindsignaal, op Bergkampiaanse wijze nog een paar ballen in het doel kan schoppen.